Αυτοί που αντέχουν τελικά έχουν πονέσει πολύ.
Και μπορούν να σου κρατήσουν το χέρι.
Σε ακούνε.
Καταλάβουν καλύτερα από άλλους.
Σου μιλάνε.
Αντέχουν το φορτίο που κουβαλάς.
Αρκεί να σε κοιτάξουν και ξέρουν ότι κάτι συμβαίνει.
Αυτοί που αντέχουν τελικά έχουν πονέσει πολύ.
Και ξέρουν πως να διαχειριστούν τις σιωπές σου, το κλάμα σου, το θυμό σου.
Έχει ματώσει η ψυχή τους
με τα αγκάθια του πόνου
κι αφού τα έβγαλαν ένα ένα
με τα δάκρυα να τρέχουν βροχή
είναι εδώ και ατάραχοι στέκονται και συνομιλούν μαζί σου.
Κάποτε βρέθηκαν στην ίδια θέση με σένα.
Επειδή τους βρήκε μια στεναχώρια μεγάλη κι αβάσταχτη.
Δεν υπήρχε κανείς κι ήταν μόνοι και έρημοι.
Γι’ αυτό και είναι κάπου εδώ.
Για σένα.
Εσένα που κλαις, που δεν αντέχεις άλλο, που βασανίζεσαι, που όλα σου φταίνε, που η ζωή είναι άδικη.
Για σένα, λοιπόν.
Υπάρχουν!
Της Πόπης Κλειδαρά, Αρθογράφος
Διαβάστε επίσης: Το έξω είναι ο πατέρας, το μέσα η μητέρα
Leave a comment
