Οι πατέρες διαφέρουν από τις μητέρες;
Εμείς οι μητέρες, έχουμε την τάση για κάποια δραματοποίηση.
Οι συζύγοι μας συχνά, μας κατηγορούν για αυτό…..
Όμως κάποιες μελέτες έχουν αποδείξει ότι προσβάλλονται και αυτοί από την ίδια ‘’ασθένεια’’ αμέσως μόλις αναλάβουν εκείνοι τα καθήκοντα της καθημερινότητας.
Η δραματοποίηση λοιπόν φαίνεται να είναι εγγενής του ρόλου.
Συνηθίζεται να λέμε ότι οι πατέρες είναι λιγότερο ευαίσθητοι και ότι οι μητέρες δραματοποιούν και το παραμικρό.
Θα θέλαμε να υπάρχει κάποια βιολογική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Όμως οι πατέρες που μένουν στο σπίτι, και είναι όλο και περισσότεροι, εκδηλώνουν την ίδια υπερευαισθησία και δραματοποιούν τα πράγματα όσο και η σύζυγος τους.
Πρόκειται για εγγενείς διαδικασίες προσαρμογής στον ρόλο της ‘’ενασχόλησης με το μωρό’’.
Θα φαινόταν ότι αν οι άνδρες αντιδρούν με λιγότερη ευαισθησία σε όσα βιώνει το παιδί, αν συχνά θεωρούν ότι ‘’δεν είναι τίποτε σοβαρό’’, ‘’θα περάσει’’,
αυτό συμβαίνει μόνο επειδή το γνωρίζουν λιγότερο.
Βρίσκονται λιγότερο κοντά του και δεν εκτιμούν σωστά τις ικανότητες και τις ανάγκες του.
Σε αυτό προστίθεται και η τάση των ανδρών να αναζητούν λύσεις, να αντιμετωπίζουν άμεσα τα προβλήματα, να είναι δυνατοί και να καθησυχάζουν τη σύζυγο τους.
Σπάνια αφιερώνουν χρόνο στο να εκτιμήσουν τη δυσκολία.
Έχει πραγματοποιηθεί μια μελέτη σε πατέρες μωρών ηλικίας τριών μηνών.
Στατιστικά οι άνδρες δεν εκτιμούν σωστά τις ικανότητες του μωρού τους.
Φθάνουν μάλιστα στο σημείο να προτείνουν ήδη σωματικές τιμωρίες για να αλλάξουν συμπεριφορές που γνωρίζουμε ότι δεν ελέγχουν τα μωρά αυτής της ηλικίας!
Η πειθαρχία αποτελεί το θέμα των περισσότερων καυγάδων στα ζευγάρια.
Και καθώς τα πραγματικά κίνητρα κάθε μέλους του ζευγαριού δεν αποκαλύπτονται, τότε οι συζητήσεις είναι ατελείωτες, γεμάτες προστριβές και πόνο.
Η εμπειρία και οι επιστημονικές έρευνες φανερώνουν ότι είναι καλύτερο να έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτόν που ασχολείται κυρίως με το παιδί.
Όπως αλίμονο συχνά είναι ο άλλος αυτός που έχει την εξουσία στο ζευγάρι.
Διότι αυτός εργάζεται έξω από το σπίτι και φέρνει τα χρήματα και επίσης αυτός έχει πολύ σαφείς απόψεις για αυτό που πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει.
Όσο περισσότερο αμφιβάλλει αυτός που είναι μαζί με το παιδί καθημερινά, τόσο περισσότερο η σύγκρουση με την πραγματικότητα ανατινάζει κάθε βεβαιότητα.
Στην κοινωνία μας, η αμφιβολία έχει δυστυχώς λιγότερη αξία από τη γνώση.
Αυτός που ‘’γνωρίζει’’ αμέσως θεωρείται ότι έχει δίκαιο!
Οι συγκρούσεις σε σχέση με την ανατροφή προέρχονται από το γεγονός ότι όλοι προσπαθούν να έχουν δίκαιο εις βάρος του άλλου.
Όμως το να λαμβάνουμε θέσεις ανάλογα με το αν έχουμε δίκαιο ή άδικο δεν είναι και πολύ αποτελεσματικό.
Το να αναλύουμε μαζί τις ανάγκες και την πραγματικότητα του παιδιού, να προσπαθούμε, να αμφιβάλουμε,
να ερευνούμε, αυτές είναι περισσότερο παραγωγικές προσεγγίσεις.
Όταν ο ένας από τους δυο γονείς είναι αυστηρότερος από τον άλλον, απαιτεί συνήθως από τον δεύτερο να τον υποστηρίξει,
να μην τον αντικρούει, να μην υπονομεύει την εξουσία του.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι σπάνια συμβαίνει το αντίθετο.
Σπάνια ακούμε:
‘’Όταν ακούω τον γιο μας, για να τον βοηθήσω να βρει τις λέξεις για να εκφράσει αυτό που αισθάνεται, σε παρακαλώ μην παρεμβαίνεις, διαφορετικά μειώνεις την ποιότητα της σχέσης μου μαζί του’’.
Αν ο πιο αυταρχικός γονέας έχει την ανάγκη να στέκεται ο άλλος στο πλευρό του,
αυτό συμβαίνει γιατί η θέση του είναι αδύναμη και βασίζεται μόνο στην κατάχρηση της εξουσίας.
Η ευαισθησία ανήκει σε αυτούς που ασχολούνται με το παιδί καθημερινά……
γιατί να μην ζητήσουμε από τον αυστηρότερο να αλλάξει ρόλους για μια εβδομάδα;
Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς’’, Ιζαμπελ Φιλιόζα.
Διαβάστε επίσης: Για τους γονείς που έκαναν λάθη, μεγάλωσαν μαζί μας και έγιναν οι πιο υπέροχοι παππούδες και γιαγιάδες
