Παιδεία και Ευγένεια – οι δυο άγνωστες λέξεις
Καταρχήν,δεν οδηγώ στις λεωφορειακές γραμμές.
Δεν μπαίνω στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης χωρίς λόγο.
Δεν παίρνω την ουρά των ανθρώπων που περιμένουν, πριν από μένα και προσφέρω τη θέση μου ή τη σειρά μου σε εγκύους ή άτομα που έχουν ανάγκη.
Ανάβω φλας για να στρίψω και πάντα παραχωρώ προτεραιότητα στις διαβάσεις πεζών (ως οφείλω άλλωστε).
Δεν μιλάω με αγένεια στους ανθρώπους που με εξυπηρετούν και πάντα στο τέλος λέω και ένα ευχαριστώ.
Σε καμία περίπτωση δεν έχω χρόνο για χάσιμο, αλλά θεωρώ εξίσου πολύτιμο και το χρόνο των υπολοίπων.
Για μένα, αλλά και για όλους όσους πράττουν τα παραπάνω, αυτό θεωρείται παιδεία.
Για τους υπόλοιπους όμως, τουλάχιστον αδυναμία.
Έλλειψη θάρρους, για να διεκδικήσεις την πρωτιά.
Ατολμία.
Να θες να είσαι πρώτος, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τους υπόλοιπους.
Για τις ανάγκες τους.
Για τα δικαιώματα τους εν τέλει…
Τα οποία όταν παραβιάζονται σε σένα, το θεωρείς τουλάχιστον αγένεια.
Έλλειψη τρόπων και ηθικής.
Τα δικαιώματα σου θέλεις, να είναι αυτονόητα για τους υπόλοιπους.
Υποχρεώσεις τους.
Όπως πρέπει άλλωστε.
Τα ίδια δικαιώματα, που όταν έρχεται η αντίθετη σειρά ξεχνιούνται.
Παραμερίζονται.
Είναι έμφυτη η ευγένεια ή καλλιεργείται;
Γεννιόμαστε ή γινόμαστε;
Kαι στην τελική, ακόμα κι αν δεν ερχόμαστε με “προεγκαταστημένο” το συγκεκριμένο πρόγραμμα, γιατί δεν προσπαθούμε να “αναβαθμιστούμε”;
Να αλλάξουμε συμπεριφορά προς τους γύρω μας κι εν τέλει, αν όχι σεβόμενοι τα αυτονόητα, να πειθαρχήσουμε σε κανόνες.
Καλών τρόπων για κάποιους, αρμονικής συνύπαρξης για άλλους.
Και είναι τόσο απλό.
Απλές κινήσεις, απλά βήματα κάθε φορά.
Φέρσου, όπως θα ήθελες να σου φέρονται.
Δε μιλώ για κινήσεις εντυπωσιασμού ή άνευ σημασίας.
Δεν θέλω να μου ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου γιατί ανήκω στο “ασθενές φύλλο”.
Προτιμώ τ΄άλλα, όπως να μην με “κλέβεις” στη σειρά ή να μη καπνίζεις σε χώρους που απαγορεύεται, επιβαρύνοντας ουσιαστικά την υγεία των υπολοίπων.
Να οδηγείς προσεχτικά, σεβόμενος τους κανόνες Οδικής Κυκλοφορίας, χωρίς να θέτεις τη ζωή μου και των υπολοίπων σε κίνδυνο.
Να ευχαριστείς τους ανθρώπους, που σε εξυπηρέτησαν και να μην το θεωρείς απλά υποχρέωσή τους.
Έλα στη θέση τους και φέρσου ανάλογα.
Τα δικαιώματα σου, είναι αντίστοιχα και υποχρεώσεις σου…
Η παιδεία δεν είναι θέμα μόρφωσης, είναι θέμα ενσυναίσθησης.
Να πράττεις αναλόγως του τρόπου, που θέλεις να πράττουν και οι υπόλοιποι απέναντι σου.
Και τότε ίσως, ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος.
Οι αφορμές εκνευρισμού να γίνουν λιγότερες.
Και σιγά-σιγά και λέξεις όπως παιδεία ή ευγένεια, να παύσουν να είναι άγνωστες για κάποιους…
Τι λες;
Tο δοκιμάζουμε;
Της Λουκίας Πέτρου
Διαβάστε επίσης: Είναι κάποιοι άνθρωποι, ρε φίλε, παραδείγματα ζωής
Δείτε επίσης: The Science of Kindness
Leave a comment
