Ο αδύναμος δεν μπορεί να συγχωρήσει
Αυτή ήταν μια από τις βασικές αρχές του Γκάντι για να αλλάξουμε τον κόσμο, να αλλάξουμε τον τρόπο που ερμηνεύουμε τα πράματα – καθώς όλα σε μια ερμηνεία βασίζονται, να αλλάξουμε τη βαρύτητα που δίνουμε σε καταστάσεις και συνθήκες και έπειτα να αλλάξουμε εμάς.
Μόνο τότε θα αλλάξει πραγματικά ο κόσμος μας και ο κόσμος ολόκληρος.
Όχι, ο αδύναμος δε μπορεί να συγχωρέσει.
Ψάχνεται για εκδίκηση, τον τρώει το μέσα του για το σκοτάδι.
Μυήθηκε στο κακό που έχει μέσα της η «συνήθεια», στα χαρακτηριστικά της τελειότητας που πάντα προσδοκούσε, μα ποτέ δεν κατάκτησε, γιατί μαντέψτε… δεν υπάρχει «τελειότητα».
Όχι, ο αδύναμος δε μπορεί να ηρεμήσει.
Επιδιώκει έναν ακόμα πόλεμο.
Έναν διαρκή πόλεμο.
Αγχώνεται, καταστρώνει σχέδια, αμφιβάλλει για τα πάντα.
Για τις ενέργειες, τις σκέψεις του, τη «λογική» του.
Όχι, ο αδύναμος δε μπορεί σκεφτεί καθαρά.
Τον θολώνει το «εγώ» του και ο μικρόκοσμος που πασχίζει με νύχια και με δόντια να πιστέψει πως είναι πολυτιμότερος από το είναι του.
Και το είναι του… ένα μικρό παιδί δακρυσμένο, ζητά απεγνωσμένα λίγη χαρά, μια αγκαλιά και μια θετική σκέψη πως όλα θα πάνε καλά αύριο κι ας μην πάνε στο τώρα, γιατί το «εγώ» υπερβαίνει.
Η διαρκής πάλη του «εγώ» με το «είναι», του μυαλού με το συναίσθημα, του λευκού και του μαύρου, η διαρκής πάλη των αντιθέσεων μέσα του, τον έκαναν αδύναμο και μόνο στο δικό του χέρι είναι να γίνει δυνατός ξανά, να λάμψει, να διαπρέψει, να συγχωρέσει, να ζήσει.
Το να πολεμάς το υποτιθέμενο «κακό» με κακό, δεν οδηγεί πουθενά.
Το να ζεις με μάσκα οξυγόνου μια φούσκα του μυαλού, που σου τάζει «δικαίωση» εξίσου μόνο να σε βλάψει μπορεί.
Συγχώρεσε άνθρωπε.
Συγχώρεσε τον άνθρωπο, συγχώρεσε εσένα.
Όχι από μεγαλοψυχία, όχι επειδή πρέπει, όχι για τους τύπους, ούτε για να βγουν να πουν «μα τι ψυχή είναι, συγχώρεσε!».
Όχι.
Συγχώρεσε για σένα.
Γιατί μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις και να μπεις στη ροή της ζωής.
Γιατί η ζωή είναι ροή και η ροή, ζωή.
Αυτό που μόλις σκέφτηκες, χάθηκε, πάει.
Όλα είναι πια παρελθόν και έτσι πρέπει να είναι.
Στη «Σχολή των Θεών», ένα καταπληκτικό βιβλίο, λέει κάπου πως «Το παρελθόν πρέπει να το ευλογούμε, να το θεραπεύουμε… Μπες σε κάθε πτυχή!
Φώτισε κάθε γωνία!
Μετέτρεψε το μέσα από μια νέα αντίληψη…
Το παρελθόν σου θα θεραπευτεί όταν σταματήσεις να τρέφεις ανησυχίες, αμφιβολίες και φόβους. Αυτή είναι η πραγματική σημασία της εσωτερικής συγχώρεσης».
Ας «συμβιβαστούμε» με τη ροή λοιπόν.
Με το ότι όσα αφορούν το χτες, το δευτερόλεπτο που πέρασε, ανήκoυν σε ένα άλλο σύμπαν.
Σε έναν άλλο χρόνο.
Σε έναν άλλο μας εαυτό.
Συγχώρεσε.
Συγχώρεσε εσένα για όσα έκανες και όσα δεν έκανες, για όσα είπες και πλέον κρίνεις λανθασμένα και για όσα δεν είπες και στο τώρα σου νιώθεις ότι έπρεπε πάση θυσία να ειπωθούν. Πάει.
Η ζωή προχώρα.
Και μαζί της προχωράμε και εμείς.
Να απολαμβάνουμε το τώρα, να γελάμε μέχρι να πονέσει το στομάχι μας και να χαμογελάμε με όλη μας την καρδιά έχει σημασία.
Αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους μας στο τώρα και να ευγνωμονούμε για την ύπαρξή τους στη ζωή μας. Τώρα.
Να αγκαλιάζουμε εμάς πάλι στο τώρα και να μας υπενθυμίζουμε πόσο σημαντικοί είμαστε. Να ζούμε εν ολίγοις… Τώρα.
Της Μάρη Γαργαλιάνου
Διαβάστε επίσης: Αυτοί που αντέχουν τελικά έχουν πονέσει πολύ
Leave a comment
