Οι σιωπές που έγιναν αρρώστιες……
Οι σιωπές που έγιναν αυτοάνοσα……
Τα όχι που δεν είπαμε και η σιωπή μας τα μετέφρασε σε ναι…
Ο θυμός που μας έπνιγε και σαν αστραπή ήθελε να τα σπάσει όλα γύρω του, αλλά καταλάγιασε με έναν φθηνό αναστεναγμό…
Όσα θελήσαμε, που όμως δεν κάναμε, γιατί ακούσαμε άλλων την φωνή και όχι την δική μας ανάγκη…
Ο πόνος που μας έσκιζε τα σπλάχνα, μα τον κρατήσαμε μέσα μας, διότι δεν είχαμε κάποιον να μιλήσουμε ή δεν θέλαμε κανέναν να επιβαρύνουμε…
Οι σιωπές που επιλέξαμε ενώ όλο μας το είναι ήθελε να ουρλιάξει, να ξεράσει έτσι τα καταπιεσμένα…
Τα αισθήματα που κατάπιαμε, πείθοντας τους εαυτούς μας, ότι η συγχυσμένη λογική μας ήταν τελικά αυτή που πρόσταξε τα όσα μας επιβλήθηκαν…
Όλα όσα κάναμε παρά την θέληση μας…
Που νομίζεις ότι πήγαν;
Πιστεύεις πως έσβησαν;
Πως τα σκέπασε ο χρόνος;
Πως τα σώπασε η σιωπή;
Όχι! Ζουν. Υπάρχουν μέσα σου.
Σαν χιλιάδες φωνές που βρίσκουν τρόπο να χαράζουν την λαλιά τους στο σώμα σου και στην ψυχή σου, μέχρι να βρεις τον τρόπο να τα απελευθερώσεις.
Είναι:
Η φωνή σου που έκλεισε.
Ο λαιμός σου που σε γδέρνει, γιατί δεν μίλησες.
Το στομάχι σου που πονάει και δυσκολεύεται να χωνέψει τα όσα κατάπιες και αυτά παραμένουν αχώνευτα.
Τα σπυριά, τα γεμάτα τοξίνες που γέμισες, γιατί προσπαθεί και η ψυχή μέσα από το σώμα σου να αποβάλει τα καταπιεσμένα.
Ο καρκίνος που ξέσπασε στα σωθικά σου, από τις στεναχώριες και το άγχος για ένα ούτως ή άλλως αβέβαιο και προδικασμένο μέλλον.
Κάθε αυτοάνοσο που αναπτύχθηκε μέσα σου, γιατί άφησες τον εαυτό σου ευάλωτο, εκτεθειμένο σε όλη την αρνητικότητα να εισέλθει.
Η λύπη για κάθε τι που δεν μπορείς να αλλάξεις και δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς και να το αποδεσμεύσεις.
Ο αργός θάνατος που έχεις υποβάλει τον εαυτό σου γιατί πιστεύεις πως δεν αξίζεις κάτι καλύτερο, πως δεν έχεις τον τρόπο ή τον χρόνο να ευτυχήσεις.
Κι ομως, μπορείς. Κι αξίζεις!
Αρκεί να προσπαθήσεις να απελευθερωθείς απ´τα δεσμά που επέτρεψες να σε δέσουν σαν έρμαιο μιας λίγης πραγματικότητας.
Πάρε βαθιές ανάσες.
Στάσου σταθερός στην στιγμή.
Γέμισε με αγάπη και φως.
Αγάπησε κάθε πτυχή σου υλική είτε άυλη.
Συγχώρεσε κάθε σφάλμα που έπραξες.
Κατανόησε πως είσαι απλά ένας άνθρωπος και τα λάθη είναι μέρος της ζωής.
Σε κάθε νέο ξημέρωμα που ανοίγεις τα μάτια, βιώνεις μια αναγέννηση, μια νέα ευκαιρία.
Διώξε κάθε αρνητική σκέψη και αντικατέστησε την με θετική.
Οραματίσου καθημερινά, το σημείο όπου υποφέρεις να επουλώνεται, να είναι υγιές.
Επέτρεψε στον χρόνο και στην αγάπη να θεραπεύσει κάθε πληγή σου.
Άφησε το παρελθόν πίσω σαν έναν καλό δάσκαλο που ήρθε η ώρα να αποχωριστείς, έχοντας λάβει όλα τα διδάγματα που σου χάρισε.
Προχωρά στο μέλλον με την καρδιά οδηγό, την λογική φανάρι και τον νου σε εγρήγορση.
Ότι και αν βιώνεις, μην χάνεις ελπίδα.
Όλα οδηγούν κάπου.
Όσο δύσκολες και αν μοιάζουν κάποιες καταστάσεις, όσο και αν αποκλίνουν από τα όνειρα μας, εξυπηρετούν ανώτερους σκοπούς.
Όταν φτάσεις στον προορισμό σου, τότε θα καταλάβεις γιατί η φύση πρόσταξε ως αναγκαία όσα έζησες.
Υπομονή, αγάπη, φως, ελπίδα και ισορροπία.
Της Μαρίας Πολυμήλη
Διαβάστε επίσης: Καλοσύνη, το φάρμακο της ψυχής
Leave a comment
